maar de stilte was

er stond een vrouw
die niet van wijken
wist en wat ze wou
was grootser kijken

langer dan neuzen
eender welke kant
breken met reuzen
die liefde te riskant

vond de oude orde
die nimmer zonder
intellectuele woorden
zag wie daaronder

van de dromen plukten
door kernen splijten
van de complot gerukte
vrouw die in feiten

niet geloofde
maar integer puur
zichzelf beloofde
haar vlam in vuur

werd het heter
onder de voeten
van haar betweter
die nu wel zou moeten

zien dat zij onverdeeld
beide kampen wreekt
met haar ijzeren wil
door liefde gesmeed

dat cancel natuur
haar al genadeloos
brak tot ze puur
voor ware liefde koos

dat zij nietsontziend
doch zeer waarachtig
mens en bovendien
oneindig veerkrachtig

dat zij niet past
in hokjes van geest
maar de stilte was
en altijd geweest

dat zij wellness rechts
noch nietes links
maar wie levensecht
van liefde drinkt

maar daarover zwegen
diezelfde krantenkoppen
in vallende toonaarden
die niet langer kloppen

omdat zij geen kant
koos noch ervaart
omdat zij het land
in zich bewaart

waar alles in elkaar
en zij eindeloos eruit
sprak zij met haar
stilte het ware geluid