‘Volg de wetenschappers en experts, zij weten wat goed voor jou is.’
En blijkbaar ook voor mij. Voor de kwetsbaren. Voor ons allemaal.
Al bijna anderhalf jaar lang.
Ongeacht onze (medische) achtergrond, medicijngebruik, levensfase en leefstijl.
Ongeacht onze unieke behoeftes, verlangens en onze universele rechten.
De Fabeltjeskrant
Het klinkt logisch, om in een noodsituatie de experts te laten beslissen.
Maar waarom komen al anderhalf jaar bijna alleen díe experts aan het woord die meepraten met het inmiddels bekende narratief?
Waarom worden andere wetenschappers gecensureerd, bespot en gewoonweg verwijderd van Youtube, LinkedIn en andere ’sociale’ media?
Horen zij allemaal tot die fabelachtige fabeltjesfuik?
En zo ja: wie bepaalt dat eigenlijk en waarom?
Als nobelprijswinnaars en zelfs één van de ontdekkers van mRNA worden gecensureerd, door wie en waarom dan precies?
En nog veel belangrijker: waarom vindt er eigenlijk censuur plaats, in plaats van een wetenschappelijke discussie?
Deze week bleek dat zelfs het NRC door Instagram wordt gelabeld als de Fabeltjeskrant zodra ze artsen en experts aan het woord laten die een andere zienswijze hebben dan die ene weg naar Rome en uit de Rona.
Die ene weg uit deze crisis.
Je zal en je moet, want we doen het samen.
Doe je het niet, dan zul je het bezuren.
Dan is het jouw schuld, als straks niemand ooit levend in Rome aan komt. Dan heb je bloed aan je handen.
En dan hoor je er niet meer bij.
Dan ben je niet meer welkom, in veel gevallen zelfs niet meer bij je eigen familie.
Want: er is maar één weg naar Rome en die loopt via de spuit.
Zonder mag je niet verder lopen, steeds letterlijker.
Zonder ben je een ‘tweederangs burger’ (bron: Het Parool, 28-06-2021).
Het hoge woord is eruit.
Zonder anderhalve meter, test, mondkapje én spuit (niet of!), of beter gezegd: zonder QR-code ben je een tweederangs burger.
Ik voel de oordelen achter zelfs de meest liefdevolle, onschuldige ogen en ik herken ze als geen ander.
Was deze crisis een paar jaar geleden gebeurd, dan had ik precies zo gedaan en gedacht, hand in hand of nee: elleboog aan elleboog met al die vriendinnen en familieleden die mij nu niet meer kunnen volgen. Ik zou hoogstwaarschijnlijk ook in al mijn liefdevolle onschuld en een moreel verantwoordelijk gemeenschapsgevoel toch enigszins of behoorlijk veroordelend gekeken hebben naar die asociale, extreemrechtse verwapte complotdenkers en conspiritualisten die samen zweefden door hippieland, lak hadden aan regels en ons allemaal in gevaar brachten.
Want neem je de spuit (of de test, of het mondkapje, of de afstand) niet, of twijfel je zelfs maar een heel klein beetje, dan word je instant weggezet als verwapte complotgek.
Hoe is dat toch zo gekomen?
Is de psychologische druk om ‘mee te doen’ nog ethisch te verantwoorden?
Het begon met kleine stapjes, een paar weken ‘to flatten the curve’.
En toen nog wat langer.
En nog wat dichter. En nog wat minder ademen.
En nu dan de bijna onvermijdelijke volgende stap (die overigens allesbehalve onvermijdelijk is, maar zo líjkt het niet).
Want als je nu in jezelf voelt: ‘wacht, nee, tot hier en niet verder, ik wil dit eigenlijk niet’…dan haal je je nogal wat op de hals.
De framing, shaming en blaming is niet van de lucht, om het nog maar niet te hebben over wat je allemaal niet meer mag/ kan als je niet meedoet.
Een nieuwe weg naar Rome
De ene na de andere prikfoto verschijnt op mijn tijdlijn. En dat mag, uiteraard.
Maar als ik een foto op mijn tijdlijn plaats over mijn eigengereide ‘shot’ zelfhelend vermogen, heb ik grote kans dat ik naast allerlei haatdragende reacties, ook in ‘FB jail’ wordt gezet of mijn account zelfs weer helemaal wordt verwijderd, omdat ik nepnieuws verspreid…
Terwijl ik exáct hetzelfde doe en hetzelfde waard ben (!) als de mensen die kiezen voor de spuit, hoe ongeloofwaardig dat vanaf die ene weg naar Rome ook lijkt.
Ben ik moreel minder waardig nu?
Ben ik psychisch niet in orde?
Is er iets mis met mijn naastenliefde of integriteit?
Ben ik aan het radicaliseren?
Volgens veel mensen in mijn omgeving wel.
En ik snap het ook nog, ergens.
Want ik weet: zij zien niet wat ik zie en ik zal ze nooit kunnen vertellen wat ik zie.
Ik ben al maanden geleden gestopt met overtuigen en discussiëren, want dat haalt me weg van mijn eigen weg.
Het enige wat ik kan doen is getuigen van mijn weg.
Door een nieuwe weg naar Rome te dromen.
En door onder geen énkel beding van mijn eigen pad af te wijken.
Hoe idioot het vanuit die ene weg naar Rome ook lijkt: ik doe wat ik (niet) doe óók voor mijn gezondheid en die van iedereen.
Ik doe het óók en júist voor de ander en de kwetsbaren, de zorg en de IC’s.
Ik zie alleen een andere weg uit deze situatie.
Ik – en met mij vele anderen – heb andere wegen naar Rome en uit de Rona gevonden.
Ik zoek geen verlossing meer van buiten, ik vind hem in mezelf.
Dat mag je frustrerend vinden en waanzinnig.
Je mag er boos van worden of me framen als gek, conspiritualist, extreemrechtse wappie of samenzwever. You name it.
Het mag allemaal, maar laten we wel bij de feiten blijven.
En die feiten zijn dat níemand het zeker weet.
Ik niet. Jij niet. ‘De wetenschap’ niet.
Het ‘echte’ nieuws niet. En nee, ook de grootste spirituele leiders niet.
Niemand niet.
Niemand kan zien wat een ander op zijn of haar pad ziet.
Niemand kan zien hoe ik de werkelijkheid waarneem en wat mijn bron is.
Net zomin als dat ik iets kan zeggen over jouw pad, jouw werkelijkheid en jouw bron.
Maar als we dan toch even stil staan bij die vermaledijde feiten: als niemand het zeker weet, is het toch onacceptabel om dat wél te verkondigen en om overal en nergens feiten te checken en claimen die eigenlijk helemaal niet gecheckt noch geclaimd kunnen worden?
De slogan van ‘alleen samen’ is prachtige marketing, maar niemand weet of het waar is.
Niemand weet of we alléén door allemaal samen die spuit te nemen hieruit komen.
Voor hetzelfde geld komt dan niemand meer ergens uit, of komt iedereen er totaal anders uit.
Niemand weet het zeker, ook al lijkt het een vaststaande waarheid.
Dus als we het samen moeten doen, laten we dan samen erkennen dat we het niet weten.
Laten we toejuichen dat we allemaal doen wat we kunnen.
Laten we omarmen dat er mensen zijn die nieuwe wegen naar Rome bouwen.
Sommige mensen ontwikkelen nieuwe revolutionaire medicatie om te genezen en te voorkomen.
Andere mensen ontwikkelen nieuwe revolutionaire mediTatie om te genezen en te voorkomen.
En weer andere mensen ontdekken dat zij zelf de revolutionaire technieken zijn.
De ene weg is niet beter dan de ander.
Laten we al één samen ieder voor zich ons eigen pad lopen.
Het pad dat voor ons het meest logisch klinkt, het beste voelt en vooral: het pad dat vrij maakt.
Het pad waarop we niet gelijk hoeven hebben, maar allemaal gelijk zijn.
Welke keuze we ook maken.
Dát is pas samen.
Prikprivilege
Laten we wel wezen, er is één waarheid als een koe in deze hele situatie en dat is dat we het helemaal niet samen doen.
De verdeeldheid en polarisatie in de samenleving, binnen vriendengroepen en families is gigantisch.
En dát raakt ons allemaal, welk pad we ook lopen.
Hier zouden we het over moeten hebben. Waarom mag je niet meer van het geijkte pad afwijken?
Als iemand een andere keuze maakt, betekent het niet dat diegene ‘van het padje af is’.
Het betekent enkel dat diegene van jouw padje af is.
Maar er zijn altijd meerdere wegen naar Rome. Ook nu.
Wat zou er gebeuren als we dat weer aan elkaar kunnen toegeven?
Wat zou er gebeuren als de werkelijke wetenschappelijke discussie open gevoerd zou mogen worden?
Als leiders, wetenschappers, experts en celebs op televisie zouden delen dat zij óók de waarheid niet in pacht hebben?
Omdat er niet maar één weg naar Rome is, maar meerdere. Misschien wel oneindig veel.
Sterker nog, het zou zo maar kunnen dat er voor iedereen een eigen weg is…
Iedereen wordt nu gedwongen het geijkte pad te lopen.
Nogmaals, dat pad is niet per definitie fout. Maar het is niet het enige pad.
Het is gewoonweg één van de vele paden. Eén weg naar Rome, van alle oneindige wegen die er zijn.
Wat kwalijk is, is als we allemaal worden gedwongen het geijkte pad te lopen en als ons wordt verteld (en dan zeg ik het netjes) dat de andere wegen gesloten zijn, niet bestaan of je enkel naar fabeltjesland brengen.
Dát is kwalijk en dát is waar we het over zouden moeten hebben.
Want nu de jongeren ‘aan de beurt’ zijn, ‘voor wie dat wil’ is dit urgenter dan ooit.
Hoe kunnen zij nog weten wat ze werkelijk willen?
Hoe kunnen zij hun eigen weg banen als ze overal alleen maar horen dat ze geen werkelijke keuze hebben?
Ga er maar eens aan staan.
Kun jij als volwassene eigenlijk in jezelf nog voelen wat jíj wilt? Kun je door álle verhalen heen kijken?
Kun jij zélf de wetenschappelijke én weZenschappelijke feiten checken en dan een weloverwogen keuze maken?
Een integere, belichaamde en doorvoelde keuze?
En níet een keuze die (onbewust) voortkomt uit sociale wenselijkheid, politieke correctheid, morele of spirituele superioriteit of de angst om er niet meer bij te horen, je baan, geld, partner, vriendin of kind te verliezen of geen zorg meer te ontvangen?
En óók geen keuze die (onbewust) voortkomt uit het volgen van een ander die claimt DE weg naar Rome te hebben gevonden, of het nu een wetenschapper, minister, familielid, partner, spirituele grootheid of wie dan ook is?
Begrijp me niet verkeerd, ik zeg dit niet om te polariseren: jouw keuze is jouw keuze en dat kan en mag uiteraard óók een keuze zijn voor wél de spuit.
Een keuze voor geen spuit omdat een goeroe dat zegt is net zo kwalijk als andersom.
Dus laat het een vrije keuze zijn, op alle mogelijke manieren.
Volg niemand blindelings, want niemand weet de weg, hoe hard ze ook schreeuwen.
Niemand weet jouw weg, behalve jij.
En als jij de weg ook niet weet, dan betekent het misschien dat jouw pad nog gebaand moet worden.
Je hoeft geen expert te zijn om te erkennen dat ‘prikprivilege’ ineens heel echt is geworden en dat veel mensen zich met frisse tegenzin laten ‘gemakcineren’.
Als je nu nog een wezenlijk vrije keuze wilt maken, heb je behoorlijk wat innerlijk werk te doen en moet je gigantisch sterk in je schoenen staan.
Want er is een onethische en niet te verantwoorden druk gecreëerd om de spuit te nemen, terwijl de enige wetenschap die we écht hebben is dat we niet weten of het werkt, hoe het werkt, bij wie en wanneer het wel en niet werkt en of het wellicht ook andere werkingen heeft. Laat staan de weg vrij banen voor andere mogelijkheden: een positieve mutatie die genezing brengt, zelfhelend vermogen van gigantisch ingenieuze lichamen die zich aanpassen aan nieuwe varianten, of revolutionaire nieuwe vormen van (natuurlijke) genezing.
Iedere expert die zegt dat ie de ‘wetenschap’ volgt, maar tegelijkertijd met een aan zekerheid grenzende schijnheiligheid vasthoudt aan die ene weg naar Rome als DE enige weg, zonder alle talloze andere mogelijkheden, derde (en vierde, en vijfde) variabelen en niet te vergeten: individuele verschillen (!) te erkennen, is het stempel wetenschapper onwaardig.
Het punt is: voor iedere weg naar Rome is een wetenschappelijke, politieke, economische, spirituele en/ of religieuze onderbouwing te vinden.
Maar uiteindelijk gaat het daar niet over.
Het gaat niet over bewijs van buitenaf, het gaat over belichaming van binnenuit.
Het gaat niet over DE waarheid, of over DE wetenschap. Het gaat niet over goed OF fout, waar OF niet waar.
Het gaat over dit moment, nu. Over het grote niet weten waar we voor staan. Allemaal.
Het gaat over de erkenning van de meerdere paden en wegen die er altijd al zijn geweest, ook al zagen we ze niet.
Het gaat over de erkenning van ons menszijn en dat we zelf keuzes moeten kunnen maken.
Het gaat over de erkenning van onze kracht en dat we zelf nieuwe wegen kunnen banen.
Het gaat over de erkenning van elkaar en dat we wezenlijk gelijk zijn, welke keuze we ook maken.
Dát is waar samen over gaat. Dát is waar ware wetenschap (en ware politiek, economie, religie en spiritualiteit) over gaat.
De erkenning dat we allemaal een andere weg kunnen lopen en dat dat juist goed is.
Hoe kunnen we anders ooit nieuwe ontdekkingen doen en vooruit gaan?
Dat is waar het nu zo gevaarlijk wordt.
‘De wetenschap’ zegt helemaal niets meer op het moment dat er censuur plaatsvindt.
Wat is de wetenschap zonder voortschrijdende inzichten?
Mogen we nog hypotheses falsificeren, zelfs als ze al jaren bestaan?
Kunnen we het nog bij het verkeerde eind hebben, of is er maar één vooraf vastgesteld eind?
Mogen we nog nieuwe ontdekkingen doen, mag er nog nieuw bewijs ter tafel komen?
Mogen methoden nog worden aangescherpt?
Bestaat wetenschap, bestaat ons hele leven niet bij de gratie van ervaren, bijstellen, vragen mogen stellen en voortschrijdende inzichten, géén vaststaande feiten? Wanneer wetenschap een religie wordt met vaststaande, nooit veranderende dogma’s die gepredikt worden door factcheckers die ‘de’ feiten beter weten tegen beter weten in, dan ben ik graag een afvallige.
Uiteindelijk staat ‘de wetenschap’ nog maar in de kinderschoenen.
Er is zóveel wat nog niet onderzocht, laat staan verklaard kan worden.
En de neiging van de huidige wetenschappelijke methode lijkt te zijn om alles wat niet te verklaren of te kwantificeren is, weg te zetten als ‘bestaat niet’.
Terwijl dat toch het meest onwetenschappelijke is wat je kunt doen.
Ik word nieuwsgierig en geprikkeld als ik lees over kwantumfysica, een holografisch universum en epigenetica.
De kracht van ons bewustzijn, het placebo-effect en revolutionaire nieuwe technieken.
Er staat een gigantische nieuwe wetenschappelijke revolutie op stapel, als we weer durven erkennen dat we het niet zeker weten.
Zelfs niet wat we denken zeker te weten, omdat we het met nieuwe ogen zien.
Als we het niet zeker weten, is alles weer mogelijk.
Dan mogen we spelen en falen. Dan zijn we mens, nooit te vatten in een gestandaardiseerd testresultaat.
We zijn meer dan de som der delen. We zijn onverklaarbaar veerkrachtig.
Ons aller bestaan is eigenlijk wetenschappelijk niet te bewijzen.
Dus, wie denken we wel niet dat we zijn dat wij het enige juiste antwoord zouden hebben in deze situatie?
Toch wordt overal en nergens nu gegooid met de term ‘wetenschappelijk bewezen’. Wat dat werkelijk betekent, daar denken we gemakshalve liever niet over na. Dat is namelijk erg oncomfortabel. Het herinnert ons pijnlijk aan onze eigen nederigheid. Dat we zo weinig weten.
Het herinnert ons aan onze eigen nietigheid. Aan het grote niet weten, het oncontroleerbare. Aan het grote niets, dat misschien we alles omvat.
Het is gemakkelijker om te vertrouwen op die experts die zeggen: ‘als we nu gewoon nog éven dit, dán kunnen we straks weer dat.’
Het is veiliger om te vertrouwen op de fact-checkers die beamen dat alle andere wegen fabels zijn die de dood bezorgen en iedereen die een ander pad kiest, in de fuik is gestonken.
Volgens mij weten we allemaal wel beter
Leven is geen simpele rekensom en ‘als-dan’ conclusies vallen nooit te trekken.
Iedereen is anders, er zijn gigantische individuele verschillen, culturele verschillen, verschillen in leefstijl, levensovertuiging, ontwikkeling.
Al die variabelen waar wetenschappers altijd voor moeten controleren, maar die nu ineens niet meer uit lijken te maken.
In tijden waarin we strooien met woorden als vrijheid, gelijkheid, tolerantie en grootmoedig vinden dat iedereen mag geloven wat ie wil en mag liefhebben wie die wil, is het wel héél schrijnend als we in één adem zeggen dat niemand iets anders mag geloven of liefhebben als het gaat over ziekte en gezondheid. Als het gaat over leven en dood.
De waarheid ligt niet in het midden
Nogmaals, ik zeg niet dat je moet vinden wat ik vind. Ik zeg niet dat je moet doen wat ik doe.
En je mag schreeuwen dat ik van het padje af ben en levensgevaarlijk bezig ben.
Maar toch blijf ik mijn pad lopen.
En dat is de reden dat je mij niet meer kunt volgen. Jij volgt jouw pad en ik de mijne.
Lange tijd liepen we samen over een gedeeld pad, maar nu niet meer.
Jij ervaart wat jij ervaart op jouw pad en ik heb een compleet andere ervaring op die van mij.
Beide ervaringen zijn even waardevol. De één is niet beter dan de ander.
Het is gewoonweg een ander pad en een andere ervaring.
Vanaf mijn pad ervaar ik de werkelijkheid compleet anders dan jij.
Ik zie letterlijk andere dingen. Hoor andere dingen. Proef andere dingen.
Dus laten we alsjeblieft stoppen met het ‘welles-nietes’ spelletje dat polariseert.
Feiten die op mijn pad gecheckt zijn, kunnen bij jou het tegendeel bewijzen.
Waar jij gezondheid ziet, zie ik alleen maar dood en andersom.
Waar ik ‘voor de ander’ juist vrij adem en knuffel, doe jij exact het tegenovergestelde.
‘Agree to disagree’ krijgt een totaal andere lading als we erkennen dat we het eigenlijk niet oneens of eens kunnen zijn, we staan gewoonweg op een ander pad.
En dat is soms moeilijk en gigantisch frustrerend, maar alleen als wij denken dat iedereen ons pad moet lopen, omdat het anders niet werkt.
Dat is de spagaat waar we in zitten.
En daar ligt ook de werkelijke verlossing.
Verlos éérst jezelf en daarmee elkaar van de last.
De schuld.
De verantwoordelijkheid.
Het wordt gevaarlijk, vervelend, polariserend en moeilijk als we de ander verantwoordelijk maken voor ons eigen leven, omdat we geloven dat er maar één weg naar Rome is, die ook nog eens alleen samen gelopen kan worden.
Dat werkt dus niet, zoveel is inmiddels wel duidelijk.
En zoals het een echte wetenschapper betaamt, als iets niet werkt, proberen we toch iets nieuws?
Wat zou er gebeuren als we onszelf en daarmee ieder ander vrij laten om z’n eigen pad te lopen?
De één zal zeggen dat iedereen die het pad van de spuit kiest dood zal gaan.
De ander zal zeggen dat iedereen die niet het pad van de spuit kiest dood zal gaan.
Maar tussen twee extremen liggen nog eindeloos veel parallelle wegen naar Rome waar bijna iedereen in het huidige debat overheen kijkt.
Het zijn de geruisloze paden die de paradoxen bijna ongezien met elkaar verbindt.
Het zijn die paden die al eeuwen woordeloos gebaand zijn en worden door mensen die steevast worden verguisd, verhangen en veroordeeld door andere mensen die zich blind hebben gestaard op die ene weg naar Rome.
Dat betekent dat we moeten erkennen dat we elkaar nu dus niet meer kunnen volgen.
Als jij mij dwingt om op jouw pad te lopen of andersom, lopen we samen alleen maar te vechten en gaat niemand vooruit.
De waarheid ligt niet in het midden, maar in de oneindige mogelijkheden.
De waarheid is dat er eindeloos veel wegen naar Rome zijn. Eindeloos veel verschillende percepties van de werkelijkheid.
Misschien wel eindeloos veel parallelle werkelijkheden die naast elkaar bestaan.
Onze wegen scheiden zich. Dat is géén wij tegen zij polarisatie, maar wij én zij gaan parallelle paden.
Het is geen onwil of afwijzing, het is gewoonweg een (tijdelijke) splitsing van de wegen die uiteindelijk allemaal naar Rome leiden.
Want het kán niet en/en. Ik kan niet tegelijkertijd op mijn pad lopen én op die van jou, of andersom.
Dát is waar deze tijd wezenlijk over gaat.
We rouwen allemaal, om wat en wie er nu lijkt te verdwijnen.
Maar we zijn al één samen onderweg naar Rome.
Ja, het is rouw en rauw.
Maar zijn deze paradoxale perspectieven van de werkelijkheid niet precies de brandstof van werkelijke wetenschap?
En dan heb ik het nog niet eens over weZenschap gehad.
Over het onverklaarbare. Het oorspronkelijk wezenlijk menselijke. Gevoelens, ervaringen, individuele nuances. Uniciteit.
En niet te vergeten: het grote onbekende. De ‘black holes’ van onze werkelijkheid.
De – op het geijkte pad althans- niet te verklaren fenomenen, die voor het gemak dan maar worden weggezet als zweverig en pseudo-wetenschap.
Als we ons blindstaren op die ene weg naar Rome, missen we gigantische ontdekkingen en mogelijkheden.
Mensen zijn creatieve wezens.
We kunnen op ieder moment nieuwe paden creëren.
Als iets niet te verklaren is binnen het huidige model van de werkelijkheid kunnen we het afdoen als onzin, óf we verruimen ons beeld van de werkelijkheid en verbreden ons pad.
We slijten nieuwe concepten en mogelijkheden uit in deze werkelijkheid.
We weven de wetenschappelijke (!) resultaten uit de kwantumtheorie, kwantumfysica en epigenetica (en wie weet wat er nog meer allemaal blijkt te zijn!) aan elkaar op nieuw gebaande paden die zich vertakken tot in de einder.
Het zijn nieuwe paden waarin we nu al revolutionair nieuws kunnen delen over gezondheid, zelfhelend vermogen en de kracht van ons bewustzijn.
Paden waarin het genetische determinisme van de baan kan, omdat er inmiddels voortschrijdende inzichten zijn.
Het zijn voortschrijdende inzichten die nogal wat consequenties hebben als ze zouden worden meegenomen in het huidige debat en ongecensureerd gedeeld zouden worden met al die mensen op die ene weg naar Rome.
Stel je voor dat het gemeengoed zou worden wat er uit de kwantumfysica en epigenetica nu bekend is.
Stel je voor welke parallelle paden er dan gebaand zouden worden en op welk tempo.
Stel je voor dat iedereen dan zijn eigen weg zou gaan…
Zou dit nu misschien precies zijn wat er nu gaande is?
Nogmaals, dit betekent niet dat mijn of wiens pad dan ook DE weg naar Rome zou moeten worden.
Maar erken in vredes-naam dat wij net zo’n integer, moreel verantwoordelijk en liefdevol pad lopen als al die mensen op die ene weg naar Rome.
Laat ons ontdekken wat onze revolutionaire helende technieken ons brengen.
Zodat anderen kunnen ontdekken wat hun revolutionaire helende spuit hen brengt.
Wat zou er gebeuren als we weer -als wezenlijke wetenschappers onder elkaar- erkennen dat we het niet weten, maar wel willen ontdekken?
Dat het Universum geheimen voor ons heeft waarvan we misschien nog niet eens het topje van de ijsberg kunnen bevatten?
Wat zou er gebeuren als we zouden erkennen dat wij de échte waarheid en werkelijkheid niet kúnnen weten, laat staan bevatten of omvatten met ons brein? Wat zou er gebeuren als we volledig open minded zouden onderzoeken?
Wat zou er gebeuren als we weer open staan voor álle mogelijkheden?
Wat zou er gebeuren als we zouden erkennen dat er altijd meerdere wegen naar Rome zijn?
En dat als die wegen er nog niet zijn, ze gebaand en gebouwd kunnen worden?
Er zijn altijd meerdere wegen naar Rome, en dat is maar goed ook.
Welke weg we kiezen zou niet vóór ons beslist moeten mogen worden.
Dat zouden we zélf moeten mogen bepalen en daar zouden we onafhankelijke en transparante informatie over moeten krijgen, zodat we goede keuzes kunnen maken.
En we zouden zelfs (ja, echt) voor wegen moeten mogen kiezen die (nog) níet wetenschappelijk bewezen zijn, omdat wij voelen dat het klopt.
En voor je gaat stuiteren: precies dit geldt nu voor iedereen die de spuit neemt.
Wat de factcheckers ook beweren, iedereen kan zelf checken dat het nog niet goed wetenschappelijk is onderzocht, maar die mensen doen het toch, hopelijk omdat ze voelen dat het klopt.
En zo doen de andere mensen op andere paden het ook.
Die zijn net zo goed proefondervindelijk aan het ervaren en experimenteren met nieuwe wegen en paden.
Ervaren en bijstellen, voortschrijdende inzichten toepassen, nieuwe wegen banen. Dát is werkelijke wetenschap.
Het wordt gevaarlijk als er wordt gelogen over dat er maar één weg is, of dat die andere wegen worden beschimpt en geridiculiseerd of zelfs letterlijk verboden, afgesloten of vermoord worden.
Omdat we alleen samen via die ene weg in Rome kunnen aankomen? En omdat iedereen die een andere weg kiest gevaarlijk is?
Vraag me of ik gelukkig ben
Die claims gaan toch echt rechtstreeks in tégen het hele principe van de wetenschap, namelijk dat er nooit absolute zekerheid is, en nu al helemaal niet.
Niemand kan 100% zeker weten dat dit ene pad dé weg is.
Dat zou vermeld moeten worden. Zodat we vanaf daar onze eigen weg kunnen gaan.
Niet blindelings het pad van die ene groep wetenschappers en experts.
En nee, óók absoluut niet blindelings het pad van die andere wetenschappers en experts die gecensureerd, bespot en aangevallen worden.
Niet het pad van voor OF tegen, maar het VRIJE pad.
Het pad waarin paradoxen samenvallen en oplossen in de ondenkbare reikwijdte van alles dat is.
Dat klinkt meteen weer zweverig, maar als je er even over nadenkt is dat toch ‘gewoon’ de realiteit waarin wij ons bevinden op deze draaiende aardbol in een gigantisch universum.
Laten we elkaar herinneren aan de meerdere wegen naar Rome.
Zie ik jou een ander pad gaan, dan wens ik je liefde, geluk en wijsheid op je pad.
Ik mis je en ik rouw om je, omdat ik je letterlijk en figuurlijk niet meer kan volgen nu, maar ik weet dat we beiden ons eigen pad moeten gaan.
Ook al ziet jouw pad er vanaf mijn pad doodlopend, stroef en levensgevaarlijk uit en wil ik je uit liefde waarschuwen, ik kan het eigenlijk niet weten, dus ik doe het niet.
Het is niet mijn pad om te gaan.
Ik zwaai naar je en ik lach.
En ook al is jouw glimlach gemaskeerd, in jouw ogen zie ik dat het liefde is.
En ik hoop dat jij dat ook ziet.
Ook al ziet mijn pad er in jouw ogen onverantwoord, gevaarlijk en egoïstisch uit, je kunt het eigenlijk niet weten.
Dus laat me gaan en laat me vrij.
Het is niet jouw pad om te gaan.
Maar wel de mijne.
We gaan allemaal ons eigen ongebaande pad.
Want hoe je het ook wendt of keert en wat mensen nu ook beweren: er is niemand die dit pad ooit gelopen heeft. Welk pad je ook gaat.
Deze situatie kennen we nog niet. We hebben hem nog niet kunnen ervaren, controleren, laat staan bewijzen.
We gaan een ongebaand pad, allemaal. Het ene pad is populairder gemaakt, maar niet meer of minder bewezen dan het andere.
De andere oneindige paden zijn belachelijk gemaakt, maar niet meer of minder bewezen dan het andere.
We kunnen van tevoren verwachtingen en hypothesen maken, maar we kunnen enkel proefondervindelijk ervaren waar het ons brengt.
Er is geen goed of fout pad.
Ik accepteer jouw pad niet, maar ik wijs hem ook niet af.
Hierin ligt een bijna onwetenschappelijke waarheid, die verder gaat dan ieder feit, gecheckt of niet.
In het niet accepteren, noch afwijzen.
Dan zijn we namelijk vrij. Vrij om te experimenteren zonder bias.
Vrij om ons pad bij te stellen op basis van nieuwe informatie of ervaringen.
Vrij. Verlost van de schuld en verantwoordelijkheid.
Alléén dan zijn we vrij.
Onvoorwaardelijk. Dat hoef je niet te testen, noch te bewijzen.
Dat kun je alleen ZIJN.
We zullen het zien, over enkele jaren. Niet wie er gelijk had, maar wie er gelijk waren.
Gelijk aan elkaar, ondanks de verschillende paden.
Gelijk als twee gelijkwaardige opties.
Gelijkwaardige mensen.
Allebei even waardig, welke keuze je ook maakt.
We zullen het zien.
We zullen zien dat we al die tijd allemaal naar huis bleken te lopen.
De één liep wellicht door een dichtbegroeid oerwoud en baande zich met pijn en moeite een weg om gebutst, bekrast en vermoeid aan te komen.
De ander liep misschien een heel stuk om en deed er veel langer over dan nodig was.
En weer een ander vloog en danste over het pad zonder enige moeite.
Het maakt niet uit. Het ene is niet beter dan het andere.
Ik zeg het eerlijk: ik weet niets zeker.
Maar ik weet wel dat ik mijn eigen pad moet lopen.
Voetje voor voetje, weg van het gebaande.
Vraag me niet naar mijn bewijzen of bronnen, vraag me of ik vrij ben.
Vraag me niet of ik al ‘aan de beurt ben’, vraag me of ik gelukkig ben.
Vraag me niet waarom ik niet ‘meedoe’, vraag me of ik gezond ben.
En ik zal volmondig ja kunnen zeggen.
Ik ben vrijer dan ooit. Gelukkiger dan ooit. Gezonder dan ooit.
Dat kan ik je niet wetenschappelijk bewijzen, maar wel weZenschappelijk.
Kijk maar, in mijn ogen. Kijk goed en vertel me wat je ziet.
Ik ben niet jouw vijand. Ik ben geen gevaar.
Ik ben een mens van vlees en bloed en ik doe wat ik kan.
Net als jij.
Kijk maar goed, vanaf jouw pad.
Kijk me gaan. Zwaai me uit. Ik zie jou gaan en zwaai jou uit.
Het is goed zo. Jij gaat jouw pad en ik ga de mijne.
Maar laat het in ons aller naam een vrij, gelukkig en gezond pad zijn.
Laten we erkennen dat we allemaal onderweg zijn.
Dat we allemaal doen wat wij het beste achten.
Voor onszelf én voor de ander.
Laten we erkennen dat we het allemaal samen doen, ook al ziet mijn samen er in jouw ogen anders uit.
Ik kan niet zien wat jij ziet op jouw pad, en jij niet op die van mij.
Daarvoor hebben we elkaar nodig, dan en daar in Rome.
Ervaar en noteer jij onderweg je ervaringen en resultaten, dan doe ik dat met de mijne.
Zodat we als we in Rome aankomen, een fraaie weZenschappelijke discussie kunnen voeren.
Ik kijk er nu al naar uit.
Dat onze eindeloze wegen uit de Rona ons al één samen naar huis mogen brengen.
Tot dan, en daar.
(Bereid je voor op een gigantische knuffel en een klapzoen).
