2020 bracht ons Lóa
en ik voelde me zielsgelukkig
op zoveel momenten, zoals nooit eerder
en ja, ik voelde me ook intens wanhopig
op zoveel momenten, zoals nooit eerder
En het was goed
nodig en de bedoeling
(kan ik nu zien he ;-))
want het bracht me
en droeg me
het vuurde me
en bracht aan het licht
wat vrijgezet moest worden
Al jaren teach ik over vrij leven, maar pas afgelopen maanden heb ik een glimps opgevangen van wat dat werkelijk inhoudt.
Ik werd tot het diepste van mijn ziel uitgedaagd om mijn eigen principes te eren.
Wow.
Dit was en is een niet normaal intens proces.
Een ontwaken in wezenrijk Zijn.
En dat vervolgens ook gaan léven.
Want vrijheid, integriteit en soevereiniteit zijn prachtige woorden en waarden.
Maar als je niet oplet, leef je je hele leven in een leugen van opgeblazen woorden, zonder die waarden ook écht te leven.
En dat is meteen het voordeel van dit jaar geweest.
Het is nu erop of eronder.
Alles is nu een keuze.
En het is aan mij en ons allemaal om door alles heen te durven kijken en echt wezenlijk vrije keuzes te maken.
Dit gaat niet over voor of tegen, maar over VRIJ.
Echt vrij leven bleek véél lastiger dan gedacht toen ik ineens niet meer vrij kon vertellen hoe ik me voelde zonder gecensureerd of aangevallen te worden.
Echt vrije keuzes maken bleek nog véél lastiger te zijn toen ik gedwongen werd dingen te doen die lijnrecht ingingen tegen wie ik ben en toen ik de signalen van mijn lichaam moest negeren.
Echt staan voor mijn waarheid bleek héél veel moeilijker te zijn dan ik dacht toen dierbare vriendinnen en familie me niet meer wilden zien en me zelfs respectloos noemden.
‘Je bent vrij om te doen wat je wilt, zolang het jezelf en anderen niet schaadt’, dat is wat we altijd hebben geleerd.
En dat is hoe we nu worden verleid tot het verleggen van onze persoonlijke grenzen en het negeren van onze intuïtieve wijsheid.
Omdat we het doen voor ‘de ander’.
Omdat we het samen moeten doen.
Maar het punt is nu juist dat ik dat óók voel en doe.
We hebben allemaal het verlangen naar samen zijn, vrijheid en ultieme welzijn en gezondheid.
Alleen de weg erheen, daarover zijn we het misschien niet eens.
Maar als ik afgelopen jaren één ding heb geleerd, is dat het misgaat als we bij onszelf weggaan.
Dat het misgaat als we het grotere plaatje uit het oog verliezen. Als we een ander laten beslissen.
Als we onze verantwoordelijkheid weggeven.
Als we onszelf kleiner maken.
En vooral: als we instinctief reageren vanuit angst.
Wat zou er gebeuren als we allemaal ons hart zouden volgen?
Wat zou er gebeuren als we niet naar het nieuws zouden kijken?
Wat zou er gebeuren als we niet geloofden dat er reden voor angst was?
Zou dan iedereen dood gaan en zou het dan onze schuld zijn?
Of zou iedereen dan pas écht leven en zou dat onze verantwoordelijkheid zijn?
Het zijn de vragen die gesteld moeten mogen worden.
Wat jouw standpunt ook is, je zou de vrijheid moeten hebben om te zeggen wat je voelt.
Het ‘schaad jezelf en anderen niet’ motto is exact wat ik in 2021 en altijd zal blijven eren.
Ik zal mezelf niet langer schaden door me aan te passen, te pleasen en mezelf te censureren en weg te gaan bij wat mijn hart zingt.
Ik zal mijn lichaam niet langer schaden door haar signalen te negeren en de verantwoordelijkheid over mijn gezondheid weg te geven.
En ik zal écht stoppen met anderen schaden, first en foremost mijn eigen kids door een zogenaamd ‘vrij’ leven voor te leven dat mooi, logisch en samen klinkt, maar dat onder de oppervlakte angst, controle en verdeeldheid ettert.
Want angst is schadelijker, besmettelijker en dodelijker dan welk virus dan ook.
Het verandert letterlijk onze cellen en immuunsysteem.
Dat is overigens wél wetenschappelijk bewezen (in tegenstelling tot veel van de dingen die we nu ineens ‘moeten’).
Wij hebben de kracht om ons zelfhelend vermogen activeren, de kracht van onze gedachtes en ons bewustzijn is ongekend groots.
En als het écht over gezondheid zou gaan, dan moeten we het dáár over hebben.
Dan zouden we moeten mogen kiezen voor wat bekrachtigt, hoop geeft en doet leven.
Over wat ons hart ons influistert.
Als ik dit jaar iets aan den lijve heb ondervonden is het dat mijn kinderen doen wat ik doe, niet wat ik zeg.
Ik kan ze wel zeggen dat ze zichzelf mogen zijn, maar als ik niet écht mezelf ben en mezelf aanpas en inhoud is dat wat ik ze meegeef.
Ik kan ze wel zeggen dat ze goed zijn zoals ze zijn, maar als ik mezelf kleiner maak, naar beneden haal en bekritiseer, is dat wat ik ze meegeef.
En ik kan ze wel zeggen dat je altijd moet luisteren naar je intuïtie, maar als ik zelf luister naar wat ‘de autoriteit’ zegt dat ik moet doen is dat wat ik ze meegeef.
En daar pas ik voor, hoe ongekend lastig het ook is.
Het is mijn verantwoordelijkheid wat ik mijn kinderen meegeef.
Ik wil niet dat mijn kinderen leren om hun natuurlijke instincten te wantrouwen, aanraking te vrezen en blind te gehoorzamen zonder kritische vragen te mogen stellen.
Ik wil niet dat ze leren om hun zelfhelend vermogen te onderdrukken en hun zelfscheppende vermogens te vergeten.
Ik wil niet dat ze bang zijn om dood te gaan, of nog erger: bang zijn om een ander dood te maken.
Ik wil dat ze zin hebben om te léven.
Ik wil dat ze zichzelf én de ander leven geven.
Ik wil dat ze mogen Zijn.
Puur en écht.
En als ik dat wil, heb ik dat vóór te leven.
Dus 2021 zal voor mij gaan over écht vrije keuzes.
Niet voor wat hoort, maar wat klopt.
Niet voor wat moet, maar wat moed.
Niet voor gehoorzamen, maar vóór samen.
En natuurlijk blijf ik vrij eten, dus ook in 2021 zal ik nóóit een frikandel bestellen, laat staan opeten als ik daar geen zin in heb.
En ook al eet de hele wereld frikandellen omdat het oh zo gezond zou zijn, ik blijf luisteren naar mijn eigen lichaam.
Ik ben niet bang voor frikandellen, maar ik heb er gewoon geen zin in.
En die pure keuze vanuit vrijheid, zonder te hoeven verdedigen is ons grootste recht.
Het recht om te vertrouwen op ons lichaam.
Om onze intuïtie te eren en ernaar te luisteren.
En dit is niet alleen ons recht, het is ook onze verantwoordelijkheid.
Nogmaals, dit gaat niet over voor of tegen en kamp anti en pro, het gaat over VRIJ.
En dat is iets wat we allemaal delen.
Een diep verlangen naar vrijheid.
(Z)onder onze maskers en met of zonder frikandel in onze mik, we zijn allemaal één.
Dus laten we samen gaan, daarheen.
Want vrij leven doen we inderdaad samen.
Maar samen tegen iets zijn is niet samen, maar verdeeld.
Dus laten we zoeken waar we samen voor zijn.
En laten we dát samen creëren.
Want of je nu frikandel eet, een suikerspin of een stengel bleekselderij, als het maar is waar je zin in hebt.
Niets is goed of fout.
Als het maar is wat jij écht wilt.
Als het maar een vrije keuze is.
Zonder dwang en zonder angst.
Mét spikkels en sprankels van liefde en hoop.
En met elke hap en stap vrijheid, soevereiniteit en liefde, is dát wat we verspreiden.
Dat is geen vaag gezever, dat is een natuurwet. Dat is léven.
Dat is wezenlijk samen leven.
Al één samen eten we chocola zonder controle.
Als dát niet gezond is.
Op een wezenlijk VRIJ 2021.
