Ben je bereid om de waarheid te zien?

Als ik zeg dat ik geen kapje wil dragen, wat gebeurt er dan in jou?
Als ik zeg dat ik me zorgen maak om de toekomst van mijn kinderen, wat voel jij dan?
Als ik zeg dat ik never nooit geen vakssin ga nemen en heb besloten om mijn kinderen überhaupt niet meer te vakksineren, wat denk jij dan?
Als ik zeg dat ik me niet laat testen, ook al ben ik verkouden, wat gebeurt er dan in jou?

Voel je weerstand, angst, boosheid?
Ga je anders naar mij kijken, als persoon? Val ik van een voetstuk?
Heb je de neiging jezelf te gaan verdedigen, omdat jij andere keuzes maakt?
Heb je de neiging mij te bespotten of me kritisch te vragen naar mijn bronnen?
Wil je me om de oren flapperen met bewijzen, grafieken, wetenschappelijke onderzoeken, of gewoon: jouw mening?
Good for you.
Je bent een mens.
Net als ik.
Al die automatische reacties, oordelen, framing en gevoelens zijn menselijke reacties.
Het zijn geprogrammeerde, onbewuste pijnreacties.
Ze mogen er zijn, ze hoeven niet weg.
Maar ze zijn niet wie jij werkelijk bent.

Kun je observeren wat er in jou gebeurt op het moment dat iemand jouw wereldbeeld uitdaagt?
Kun je observeren waar je vasthoudt aan overtuigingen die niet werkelijk van jou zijn?
Kun je door de directe oordelen en framing heenkijken?
Durf je door alles heen te kijken?
Alles waarvan je altijd dacht dat het waar was?
Alles waarvan je altijd dacht dat jij het was?

Want zeg nu zelf…

Geloof je écht werkelijk dat ik een paranoïde, gestoorde complotdenker ben geworden?
Geloof je écht dat ik niet in staat ben om kritisch te kijken naar de bronnen die ik onderzoek?
Geloof je écht werkelijk dat ik het allemaal niet meer op een rijtje heb en radicaliseer?
Geloof je écht werkelijk dat ik anderen in gevaar wil brengen? 
Dat ik respectloos ben? Dat ik nu je vijand ben?

Wat is er gebeurd, dat je mij ineens zo ziet?
Wat ben je gaan geloven over de werkelijkheid?
En voelt dat eigenlijk fijn? Voelt het kloppend?
Voelt het als iets van jou?
Klopt het met wie je diep van binnen bent?

Mag ik even met je praten, gewoon van mens tot mens?
Wil je even naar me luisteren?

Ik vraag je niet om te zien wat ik zie.
Maar wil je wel even met me mee kijken?
Ik vraag je niet hetzelfde te vinden wat ik heb gevonden.
Maar wil je wel even horen wat ik ervan vind?
Je hoeft het niet met me eens te zijn.
Maar ben je het met me eens dat we dan alsnog kunnen verbinden?

Ook als ik de wereld nu anders zie.
Ook als ik iets anders vind.
Ook als ik het niet met je eens ben.

Kun je het met me eens zijn dat we allebei die verbinding zoeken?
Dat we allebei onze eigen waarheid willen volgen?
En dat we allebei het beste voor hebben met alles en iedereen?
Met de wereld, met de kwetsbaren, met de kinderen en de toekomstige generaties?

Kun je het met me eens zijn dat we allebei doen wat we kunnen?
Dat we allebei doen wat wij voelen dat het beste is?
En kun je het met me eens zijn dat wij, diep van binnen, nog altijd dezelfde zijn?
En kun je misschien zelfs met me eens zijn dat je tot nu toe eigenlijk nooit hebt beseft wat dat werkelijk betekent?
Wie jij eigenlijk wezenlijk bent, diep van binnen?
Ben je het met me eens dat het heel, heel moeilijk is om je hart te volgen in deze wereld? Zeker nu in deze tijd?
Om te luisteren naar de fluisteringen diep van binnen?
Kun je het met me eens zijn dat angst geen goede raadgever is?
Dat de wereld een stuk mooier zou zijn als we op school zouden leren wie we werkelijk zijn en hoe we ons hart kunnen horen zingen?

Ben je het daarmee eens?
En ben je het met me eens dat het niet oké is om daaraan voorbij te gaan?
Ben je het met me eens dat het niet oké is om mij of wie dan ook te verbieden om te voelen wat ik voel?
Dat ik niet mag denken wat ik denk?
Ben je het met me eens dat het niet oké is als de vrijheid van meningsuiting alleen geldt als iemand hetzelfde vindt als jij?
Ben je het met me eens dat het niet oké is om mij of wie dan ook zonder pardon te censureren?
Dat het niet oké is om mij of wie dan ook zomaar in hokjes te stoppen en te framen, zonder aan me te vragen wat ik voel en waarom?
Om mij zonder pardon op één hoop te gooien met mensen en perspectieven die niet de mijne zijn, zonder mij gevraagd te hebben wat ik bedoel?
Om zomaar uit te gaan van een bepaald verhaal, zonder te checken of het klopt?
Om mij te vertellen dat ik niet mag leven wat mijn hart zegt?
Ben je het met me eens dat het belangrijk is om te ont-dekken wie wij wezenlijk zijn?
Wat werkelijke gezondheid eigenlijk is?
Wat de dood eigenlijk werkelijk is?

En om daarnaar te gaan leven?

En ben je het misschien ook met me eens dat er dan dus iets niet klopt?
Dat wat er nu allemaal in sneltreinvaart gebeurt, in dezelfde vaart laat zien waar we niet vrij zijn?
Waar we gevangen worden gehouden, worden bespeeld en gemanipuleerd?
En dat dat eigenlijk dus een prachtig cadeau is?
Omdat we nu écht niet meer kunnen doorgaan zoals we altijd deden?
Omdat het nu verplicht is geworden om tegen onze natuur in te gaan?
Omdat het nu illegaal is geworden om ons hart te volgen?
Omdat het nu crimineel is geworden om werkelijk mens te zijn?
Om te verbinden, om vast te houden, om lief te hebben?
Ben je het met me eens dat dit niet klopt?
En voel je misschien ook wel, diep van binnen dat het anders kan?
Hoor je de fluisteringen van je hart?
De verlangens naar vanzelfsprekende verbinding en wezenlijk écht contact?
Naar vrijheid, échte gezondheid en samen-leven?

Voel jij ook, diep vanbinnen dat het niet klopt dat dit nu bij ons wordt weggehouden?
Voel jij ook dat het niet klopt, dat onze grondrechten aan de kant worden geschoven?
Dat wat natuurlijk en genezend is wordt verboden en dat wat kunstmatig en ziekmakend is wordt verplicht?
Dat is waar het voor mij is begonnen.
Ik voelde dat er iets niet klopte.
Het beleid en alle maatregelen, maar meer nog de onderbewuste, onzichtbare effecten ervan.
Ik kon het voelen, en het klopte niet.
De wanhoop en de eenzaamheid achter gesloten gordijnen.
De benauwdheid en zwijgende paniek achter anonieme maskers.
De depressie en de pijn van kapot gebarsten dromen.
De verdeeldheid en het gemis van de vanzelfsprekende verbinding.
Het steeds verder wegdrijven van échte, werkelijke gezondheid.
Van écht leven. Van échte verbinding.
Het klopte niet.
Alles wat er gebeurde, het klopte niet met mijn intuïtieve wijsheid.
Sterker nog, het ging er lijnrecht tegen in.
En ik bleef maar malen en zoeken naar wat het juiste was.
Argumenten voor, argumenten tegen.
En zodra ik mijn gevoel uitsprak, werd het nog erger.
Want toen moest ik ineens overtuigen, vechten, strijden en verdedigen.
Waardoor het ineens leek te gaan over mijn gelijk.
En niet meer over mijn geluk.
Waardoor het ineens leek te gaan over ieders gelijk.
En niet meer over ook maar iemands geluk.

Ik hoef geen gelijk te krijgen om gelukkig te zijn.
Ik wil enkel gelukkig zijn.
Mijn geluk volgen IS mijn gelijk.
En dat kan ik alleen maar zelf doen.
Als ik door alles heen durf te kijken.
Als ik durf te zeggen wat ik écht voel.
Als ik me niet langer laat kleinhouden.
Als ik me niet langer laat muilkorven.
Als ik me niet langer laat bang maken.
Als ik me niet laat tegenhouden door alle op angst gebaseerde argumenten die komen uit andermans hoofd.

‘Als het jouw ouders zijn, piep je wel anders!’
‘Je bent een gevaar voor een ander.’
‘Door mensen zoals jij zitten we straks nog langer aan deze maatregelen vast.’

Het zijn allemaal argumenten gegrond in angst en gebaseerd op een perceptie van de werkelijkheid die niet langer de mijne is.
Ik kan er 100 argumenten tegen geven, maar het zal jouw oordeel niet weghalen.
Dat kun je namelijk alleen zelf doen.
Niemand kan dit voor je doen.
Je kunt alleen zelf kiezen voor je hart.
Voor het niet meer automatisch reageren vanuit schaarste, angst en schuld.
Voor het dappere pad.
Het pad van de meeste weerstand, dat wezenlijk het pad van de minste weerstand is.
Licht, vrij en soeverein.

Al het beleid is gericht op het voorkomen van de dood.
Doodgaan aan deze ziekte lijkt erger te zijn dan welke dood dan ook.
En zomaar ineens, is elke vorm van werkelijk leven, genieten en verbinden, verboden geworden.
Als we de dood zo graag willen voorkomen dat we niet meer mogen leven, wat zijn we dan aan het doen?
En als we ziekte en de dood zo graag willen voorkomen, waarom is er dan geen aandacht voor werkelijke gezondheid?
We zijn het er allemaal over eens dat leven belangrijk is. Iedereen wil leven.
Maar als het behoud van leven ten koste gaat van leven zelf, dan klopt er toch iets niet?
Kom maar op, dood.
Ik ben niet bang voor je.
Dood alle persoonlijkheid, dood alle angst, dood alle oordeel, dood alles wat ons tegenhoudt om écht te leven.
Her-inner ons aan écht leven.
Herinner ons aan échte liefde en verbinding.
Kom maar op dood.
Als we weer Zien wie we wezenlijk zijn, hebben we niets te vrezen.

Daarmee wil ik niet zeggen dat ik iemand dood wens.
Juist niet. Ik wens iedereen juist levend.
Maar écht levend.
Niet overlevend, enkel strijdend om aan de dood te ontkomen.
Niet slaafs, niet gebukt onder angsten, pijn en programmeringen.
Niet ratracend, strevend en nooit écht gelukkig.
Ik wens jou levend. Wezenlijk gezond.
Her-innerend aan wie je werkelijk bent.
Zodat je nooit meer bang hoef te zijn.
Zelfs niet voor de dood.
En als je dan ziek wordt, dan hoop ik dat er artsen zijn die je zelfhelend vermogen activeren.
En als je dan ziek wordt, dan hoop ik dat jouw geliefden bij je zijn.
En als je dan dood gaat, dan hoop ik dat het in liefde is.
En dan hoop ik dat iemand je hand vasthoudt.
Dan hoop ik dat je gaat met een glimlach.
Omdat het goed was. Omdat je hebt genoten. Omdat je écht hebt geleefd.
En omdat je weet waar je heen gaat. En dat het goed is.
Dat is wat ik iedereen wens.
En dat is waarvoor ik strijd.

Ik ben geen complotdenker, ik heb wel héél veel uren onderzoek gedaan.
Onderzoek in de wereld, naar de feiten, de WHO, de great reset, de grotere agenda’s, alles wat nu uitgerold wordt.
Alles waarvan iedereen telkens tegen me zei afgelopen maanden: “Zo ver zal het in Nederland niet komen.”
Alles waarvan het makkelijker is om het niet te onderzoeken en het als één groot vergezocht complot te zien.
Zo ver is het nu wél.
Maar nogmaals, misschien vind jij iets anders als je onderzoek gaat doen.
Ik hoop het, stiekem.
Want nee, het is niet leuk en fijn om je hierin te verdiepen.
Ik zeg ook niet dat je dat perse moet doen.
Doe het vooral niet, als je het niet voelt.
Maar ga mij niet vertellen dat ik respectloos ben als ik geen kapje op zet, zonder zelf onderzoek te hebben gedaan.
Ga mij niet vertellen dat ik de gezondheid van anderen schaad als ik geen vakssin neem en ook mijn kinderen niet meer vakksineer.
Ga het mij niets zomaar vertellen, zonder eerst je eigen onderzoek te hebben gedaan.
Zonder eerst verder te hebben gekeken dan de automatische ‘waarheid’ zoals die je geleerd is.
Ik dacht OOK dat vakksineren veilig was en zelfs gevaarlijk als ik het niet zou doen.
Ik had mijn oordeel klaar over ouders die hun kinderen niet vakksineerden.
Ik had mijn oordeel klaar over alles en iedereen.
Tot ik inzag dat ik het niet mijn oordeel was.
Tot ik inzag dat wie ik werkelijk ben altijd oordeel-loos is.
Alle perspectieven ziet, zonder ze te zijn.
En wezenlijk vrij kan ervaren wat werkelijk is.

En daarom is er innerlijk werk nodig om te snappen wat ik bedoel.
Om te snappen hoe ik me voel, om te snappen waarom ik denk wat ik denk en zeg wat ik zeg.
Als je mijn bronnen wilt weten, dan heb je naar binnen te keren.
Naar DE bron. Naar jouw bron. Naar jouw innerlijke wijsheid, jouw intuïtieve weten.
Dan hoef je niet te voelen en te weten wat ik voel en weet.
Maar dan weet je in ieder geval wat jij werkelijk voelt en weet.
Dan kun je onderscheid maken tussen onzin en waarheid.
Niet door te argumenteren, maar door te voelen.
Ik ben alleen maar bezig geweest met innerlijk werk afgelopen maanden.
Alleen maar.
Dag in, dag uit.
Ik heb gehuild, harder dan ooit.
Ik heb me eenzaam gevoeld, dieper dan ooit.
Ik heb me wanhopig gevoeld, zwarter dan ooit.

Maar het is oké.
Het was nodig.
Om alle lagen af te schudden die niet klopten met wie ik wezenlijk ben.
Het was nodig.
Om door alles heen te kunnen kijken.
Het was nodig.
Om eindelijk écht soeverein te kunnen zijn en te kunnen voelen wat ik écht voel.
Wat MIJN eigen waarheid is.
Het was nodig.
Voor mijn eigen gezondheid.
Voor mijn kinderen.
En voor alle generaties hierna.

En het heeft me zó veel opgeleverd.
Ik lach nu, vrijer dan ooit.
Ik knuffel nu, échter en steviger dan ooit.
Ik voel wie ik écht ben, nu.
En ik snap eindelijk hoe slaafs ik hiervoor was.
En dat ik dat nóóit meer hoef te zijn.
Omdat ik heb her-innerd.
Ik weet wie ik wezenlijk ben.
En dat maakt écht werkelijk vrij.

En ja, ergens zou het zoveel makkelijker zijn om gewoon te doen wat me opgedragen wordt, zonder vragen.
Ergens zou het zoveel makkelijker zijn om NIET mijn hart te volgen.
Zoals ik al die jaren daarvoor deed.
Gehoorzamen, meelopen in de pas en geen vragen stellen.
Maar eigenlijk is dat dus precies waar duidelijk wordt hoe gek deze wereld is.
Dat je hoofd volgen, of beter gezegd: dat het hoofd van iemand anders volgen makkelijker lijkt dan je eigen hart en ziel te volgen.
En ik weet hoe lastig het is.
Want het lijkt zo logisch, om bang te zijn en het zekere voor het onzekere te nemen.
Het lijkt zo logisch, om te doen wat de autoriteiten je opleggen.
Ik weet hoe lastig het is om te denken wat jij écht denkt.
Want het lijkt of jij het zelf hebt bedacht, al die feiten en waarheden.
Alsof jij het zelf zo vindt.
En het voelt als afgaan als je jouw mening bijstelt.
Maar het is het dapperste wat je ooit kunt doen.
Durf je er doorheen te kijken?
Zelfs door je eigen meningen en overtuigingen die je misschien al jaren vasthoudt?
Zelfs door je eigen identiteit, je eigen rolpatronen en je eigen persoonlijkheid?
Durf je jezelf vragen te stellen, bij alles wat je gelooft?
Zelfs bij alles waar je je hele leven lang al voor staat?
Durf je te bevragen wie je lijkt te zijn, zodat je eindelijk kunt ont-dekken wie je wezenlijk bent?

Het innerlijke werk doen maakt vrij.
Ik hoef het niet meer persoonlijk te nemen.
Niets. Niets van wat jij denkt over mij.
Niets van wat jij zegt tegen mij.
Hoeveel pijn het ook doet.
Ik durf door alles heen te kijken.
Ik zie mijn patronen, mijn conditioneringen en mijn diepste schaduwkanten.
Ik wil het niet zien, maar ik zie het.
En ik zie dat ik het niet ben.
En ik zie steeds meer wie ik WEL ben.
En ik zie de wereld die ik wil zien.
Met elke blik van liefde, transformeer ik.
Met elke oogopslag met de ogen van bron, zie ik hoe het zal zijn.

Ik zie het in mij.
Ik zie het in jou.
Ook als je boos op me bent.
Ook als je vindt dat ik me aan moet passen.
Ook als je vindt dat ik een gevaar ben.
Ook als je me aanvalt.
Ook dan.
Ik zie het in jou.

En ik hoop dat jij het in mij ziet.
In alle mensen om je heen.
Maar vooral in jezelf.
Eerst in jezelf.

Kun je zien wie je écht bent?
Kun je voelen wat je écht voelt?
Kun je vinden wat je écht vindt?
Kun je waarachtig Zijn?

Ben je bereid om de waarheid te Zien, ook al is die anders dan je altijd hebt gedacht?
Ben je bereid om je eigen waarheid te leven, ook als je dan moet breken met alles wat je dacht te zijn?

Toen ik begon met me uitspreken, schrok ik me wild van de extreme reacties en verdeeldheid.
Ik kroop snel weer terug in mijn schulp en sloot me af.
Nauwe contacten, goede vriendinnen en familieleden met wie ik hiervoor close was, vielen weg.
We begrepen elkaar niet meer.
De vanzelfsprekende verbinding was weg.
Ik werd uitgedaagd tot het diepste van mijn ziel.
Het was alsof ik weer oog in oog stond met mijn grootste vijand.
Maar begrijp me niet verkeerd, die vijand was niet de ander.
Die vijand was ik zelf.
Ik vocht wederom met mezelf, dit keer weerspiegeld in de ander.
Mijn eigen diepste angsten, oordelen en overtuigingen over de werkelijkheid.
Mijn ego. Mijn persoonlijkheid.
Als je het grotere plaatje bekijkt, is dat exact wat er nu gebeurt.
Vanuit een macroperspectief is er één groot gevecht gaande tussen ego’s en persoonlijkheden.
Er zijn mensen die in angst vast zitten en niet meer logisch kunnen nadenken.
Dat is compleet begrijpelijk, het is wat angst doet, je rationele verstand uitschakelen.
Er zijn mensen die in hun ‘gezond’ verstand vast zitten en niet meer kunnen voelen.
Dat is compleet begrijpelijk, het is wat ons hoofd doet, ons gevoel wegvagen.
Maar er zijn óók mensen die hun Ziel hebben horen zingen en haar volgen.
Die hun hart volgen, lijnrecht tegen welke maatregel dan ook in.
En ik vind het compleet onbegrijpelijk dat niemand lijkt te zien hoe belangrijk die mensen zijn.
De mensen die door de angst, de oordelen en de automatische reacties heen durven te kijken.
De visionairs, de sterrenkijkers, de zielensprekers.

Op het grote wereldtoneel wordt een eeuwenoude strijd gespeeld.
Misschien wel de eindstrijd van iets wat zich hiervoor vooral in onszelf en op kleine schaal afspeelde.
Het is de strijd tussen denken en voelen.
Tussen angst en liefde.
Tussen hoofd en hart.
Tussen wetenschap en weZenschap.
En er zijn alleen maar verliezers als we blijven strijden.
Als we ons in een kamp laten zetten.
Als we automatisch blijven reageren, zonder contemplatie.
Als we zomaar iemand anders volgen, zonder onze eigen wijsheid en hart te volgen.
Als we zomaar aannemen wat iemand anders zegt, zonder onze eigen waarheid te voelen en te spreken.
Als we niet door alles heen durven kijken.
En durven zien dat we allemaal mensen zijn.

Ja, er zijn mensen die in angst zitten en in hun hoofd zitten.
Ja, er zijn mensen die strijden, oordelen en uitjouwen.
En ja, er zijn mensen die hun Ziel voelen en volgen.
Maar vooral zijn er mensen.
Er zijn alleen maar mensen.
Wij zijn dit, die mensen.
We zitten allemaal wel eens vast in angst.
We zitten allemaal wel eens vast in ons hoofd.
We oordelen allemaal wel eens. We strijden allemaal wel eens. We jouwen allemaal wel eens uit.
Maar we kunnen óók allemaal de roep van onze Ziel horen Zingen.
We kunnen allemaal kiezen om écht soeverein te zijn.
Om ons hart te volgen, ook al is het eng.
Om ons lichaam en zelfhelend vermogen te vertrouwen, ook al voelt dat onwennig.
Om in onze eindeloze Creatiekracht te gaan staan.
En bewust te kiezen om UIT de automatische reacties, en IN onze bezielde creaties te stappen.
Om de wereld te scheppen die we willen zien.

Dat moet je durven.

Maar gelukkig sta je niet alleen.
Want we zijn mensen.
We zijn onlosmakelijk verbonden.
Ook als er een masker tussen zit.
Ook als er anderhalve meter tussen zit.
Ook als er tegengestelde oordelen, geloven en meningen tussen zitten.
Ook dan zijn we onlosmakelijk verbonden.
Verbonden in licht.
Verbonden in wezenlijke vrijheid.
Verbonden in ons innerlijke weten.

Al het beleid is gericht op het voorkomen van de dood, zonder het leven te eren.
Al het beleid is gericht op het voorkomen van ziekte, zonder werkelijke gezondheid en ons zelfhelend vermogen te eren.
Al het beleid is gericht op controle van het virus, maar in werkelijkheid zijn wij degene die gecontroleerd worden.
Tot wij de controle terug nemen.
De controle over ons eigen leven.
De controle over onze eigen gezondheid.
De controle over onze eigen vrijheid en soevereiniteit.

Dat is alles wat we kunnen doen.
Voor onszelf kiezen wat klopt.
Wat werkelijk en wezenlijk waar voelt.
En dát eren.
Dát leven.
Gezonder, gelukkiger en meer verbonden dan ooit.
Zodat als wij ooit gaan, we op een leven kunnen terugkijken.
Een leven waarin we geleefd hebben.
Een leven zonder maskers.
Een leven in ultieme verbinding en gezondheid.
Een leven vol her-inneringen.
Aan waar we vandaan kwamen, wie we werkelijk zijn en waar we nu heen gaan.

Opdat we met een gerust hart verder zullen gaan.
Op naar het volgende liefdevolle avontuur.
Omdat we weten dat we nooit echt doodgaan, alleen maar meer versmelten met wie we wezenlijk zijn.
En dan kijken we terug met liefde en dankbaarheid.
Omdat we weten dat we onvoorwaardelijk eerlijk zijn geweest.
Omdat we weten dat we ons hart gevolgd hebben.
Omdat we weten dat we onze maskers af hebben gedaan.
Omdat we kwetsbaar durfden te zijn.
Omdat we alles, maar dan ook alles hebben gedaan wat we konden.
Omdat wij het wel hebben geweten.
En omdat we ons geweten hebben geëerd.

Door onze daden dapper te laten zijn.

Annika Sofiana