Al verschillende keren deelde ik hoe gi-ga-gantisch ik dit jaar ben uitgedaagd in het blijven eren van mijn diepste waarheid. Van mijn intuïtie en vrijheid.
Van alles wat ik teach in mijn vrij eten en leven trainingen.
En toch heb ik naar de buitenwereld toe toch afgelopen maanden nog vaak geprobeerd om een soort van ‘gecensureerd’ te leven. Om mijn mond te houden. Dan sprak ik af met vriendinnen of familie en paste ik me aan. Knikte ik zelfs hier en daar ja en amen, terwijl de rillingen over mijn rug liepen en mijn tenen kromden van frustratie.
Ik nam er afgelopen week een podcast episode over op (‘Varen op de zee van oneindige mogelijkheden’ staat op iTunes, Spotify en Soundcloud) waarin ik deel waarom ik dat dus écht niet meer kan.
Want ik raakte compleet verscheurd.
Alles is energie, dat (w)eet ik als geen ander.
En als ik wegga bij mezelf om de lieve vrede te bewaren, dan verlies ik de álleslievende vrede IN mezelf en ontstaat er een strijd in mij.
Die oh zo bekende strijd die ik mijn leven lang gevoerd heb.
Als ik wéér ga faken, zoals ik bijna mijn hele leven heb gedaan, klopt de energie niet en stap ik UIT het veld van oneindige mogelijkheden.
Het is gewoonweg een natuurwet en die kun je niet voor de gek houden, zelfs niet als je intenties goedbedoeld zijn en voor de ander en de ‘lieve vrede’…
Als ik heel aardig en voor de lieve vrede nu hier uit het raam spring, val ik alsnog naar beneden.
Oftewel: als wat ik doe en zeg wel goed bedoeld is, maar niet overeen komt met wat ik diep van binnen voel, ben ik mezelf, mijn geluk en niet te vergeten: mijn gezondheid keihard aan het saboteren.
Dan kan ik mijn hele business wel opdoeken.
En dan kan ik net zo goed weer stoppen met vrij eten.
Want je kunt niet aan de ene kant vrij eten en aan de andere kant meegaan in angst, controle en schuldverhalen, hoe overtuigend ze ook klinken en hoe ontiegelijk spannend het ook is om te doen wat je voelt, in plaats van wat ‘moet’.
Ik kan gewoonweg niet zijn wie ik ben en bezield teachen over vrij eten en manifesteren en hoe amazing helend het is als je niet meer naar angst luistert, terwijl ik voor de buitenwereld weer een masker opzet. Doe alsof ik het heel normaal en oké vind dat we collectief nog een factor of 100 meer in angst- en schuldverhalen zijn gaan geloven en die zonder enig voorbehoud aan de volgende generatie doorgeven.
Doe alsof de universele wetten, kwantumfysica en ons zelfhelend vermogen en vooral: ons eigen innerlijke kompas een verwapte complottheorie zijn.
En alsof het ‘alles mag’ gevoel ineens niet meer mag.
Alleen als alles mag, kán ook alles, is wat ik in al mijn trainingen zeg.
En als alles wordt verboden, is het dus gewoonweg onmogelijk om te manifesteren wat we allemaal zo diep verlangen. En dan gaat het dus ook niet meer zomaar weg of wordt het ‘ineens’ weer beter. Dat kan niet, als niet alles mag.
Het is exact hetzelfde als met vrij eten. Je kunt niet ‘een beetje’ vrij eten, onder voorwaarden.
Je kunt alleen vrij eten als alles mag.
Je kunt alleen vrij LEVEN en moeiteloos manifesteren als alles mag en als je helemaal jezelf mag zijn. Als niet alles mag (of zelfs niets meer mag), dan klinken we ons collectief nóg dieper vast aan de ketenen van angst, controle, schuld en schaamte en kiezen we (on)bewust om te overleven in het veld van ONmogelijkheden.
Het ‘alles mag gevoel’ belichamen is vandaag de dag belangrijker dan ooit.
En de enige die daar iets over te zeggen heeft zijn wij ZELF.
Als ik mezelf censureer en zelfs van mezelf niet mag denken, zeggen of voelen wat ik voel, dan stap ik bewust weer in die werkelijkheid waarvan ik weet dat ik er heel ongelukkig van word.
De werkelijkheid waarin angst, schaarste, schuld en schaamte welig tieren.
Het veld van ONmogelijkheden.
En dat kán ik niet meer. Het is namelijk heel simpel.
Als je eenmaal aan de vrijheid geproefd hebt (letterlijk en figuurlijk ;-)), kun je het niet meer niet proeven, ergens op je tong.
Die smaak van pure liefde, onschuld en oneindige mogelijkheden.
En het was die smaak van vrijheid die me telkens terugbracht naar de kern.
Naar wie ik wezenlijk ben.
Wat deze werkelijkheid wezenlijk is.
En dat er niets of niemand is die mijn ‘alles mag gevoel’ en mijn scheppingskracht kan afnemen.
Alleen ikzelf.
Niet de censuur van Facebook (waar ik pardoes werd verwijderd), maar zelfcensuur bleek mijn grootste vijand.
En net als met vrij eten blijft het retespannend om tóch te uiten hoe ik het zie, wat mijn hoofd (en vooral: andermans hoofd) daar ook van vindt.
Want het is namelijk heel erg mooi en bijzonder wat ik zie sinds ik de zwarte kokerbril van angst heb afgezet.
Wat ik zie is pure liefde en gouden draden van droom die we samen aan elkaar weven.
Een volledig nieuwe werkelijkheid waarin we weer volledig herinnerd hebben wie we werkelijk zijn en vooral: waar we toe in staat zijn.
Hoe groots we zijn. Hoe krachtig we zijn. Hoe puur we zijn. Hoe scheppend we zijn.
Omdat alles mag.
Omdat wij mogen zijn wie we écht zijn.
En omdat dáárom alles mogelijk is.
En ik weet dat ik niemand kan en hoef te overtuigen om te zien wat ik zie.
Maar dat betekent óók niet dat ik ineens moet doen alsof ik hetzelfde zie als zij.
En ja, ik vind dat óók nog altijd oneindig spannend, om met die ogen te blijven kijken, wat er ook gebeurt.
Zeker nu het het letterlijk verboden is om alles te mogen.
Zeker als we verplicht worden de zwarte kokerbril op te zetten, dag in dag uit.
Júist daarom doe ik het toch.
Want als wij het niet doen, wie dan?
En als we het niet NU doen, wanneer dan?
Samen met het zweet in onze bilnaad en slapeloze nachten.
Samen met gierende paniek en klotsende oksels.
Samen met rauwe rouw door alle banden die nu verbroken.
Omdat het klopt. Omdat het moed.
Omdat wij weten van voorbij de verhalen over angst en pijn.
Omdat we zien met ogen van liefde.
Niet voor of tegen, maar vrij.
Al één samen zonder controle.En omdat door onze blik in dit huidige moment alles kan shiften.
Je hoeft het alleen maar te zien.
Dat alles mag en álles mogelijk is.
En dat JIJ dat bent.
PS: vind je het ook een uitdaging om in deze tijden je eigen gevoel te blijven eren, omdat je bang bent voor afwijzing of de lieve vrede wilt bewaren? Of omdat je geen idee hebt wat je eigenlijk met je leven aanmoet, omdat er zo veel lagen en verhalen wegvallen nu? Bestel dan hier een persoonlijk hart onder de riem o.b.v. minimale donatie.
